Tuesday, July 15, 2008

स्वच्छंद

बाहेर पाऊस पडतोय. खूप सुंदर वातावरण पडलंय. पावसाची अखंड रिपरिप. त्याचा आवाज़ ऐकतोय, कानात साठवतोय. गाडी पळतिये, पावसाला साथ करत "जाने तू या जाने ना" चालू आहे. गाडी उभी करून मग पावसात रेंगाळणं.... परत एकदा गाडी, आता मात्र चित्रा गातेय.. "दिल है छोटासा, छोटी सी आशा".......
आजकाल हे असच होतंय, रोज दुपारी भरून येतं आणि मग भरपूर पाऊस कोसळतो. त्याला बघत, त्याला ऐकत माझे तासन तास जातात, विचारचक्र पळत राहतात. हातात वाफाळणारी कॉफी आणि टेकायला एखादा कठडा असला की झालं. इथे orlando मध्ये तर पाऊस आपल्याबरोबर विजेलाही घेऊन येतो नि मग सुरू होतो एक मस्त खेळ.

किती किती पाऊस अनुभवलेत, लहानपणीचा पाऊस, होड्या सोडायचा पाऊस, आपल्याबरोबर हमखास इलेक्ट्रिसिटी घेऊन जाणारा पाऊस, घराच्या कौलातून हळूच आत डोकावणारा पाऊस, सायकल दामटताना घराची ओढ़ लावणारा पाऊस. तसा तो अजूनही लावतोच, पावसाने काय आभाळच भरून येतं फक्त?

मग मुंबईचा पाऊस, 26 july चा पाऊस, रस्ते भरून वाहणारा पाऊस किंवा मग एखददिवस जगातल्या बाकीच्या गोष्टींना कंटाळून घरी चालताना साथ देणारा पाऊस, आंबोलिचा पाऊस, काशिदचा पाऊस आणि अगदी मायामिचा पाऊस सुद्धा :)

पाण्याला जात्याच एक सुंदर नाद असतो. त्याला तुम्ही संधी द्या फक्त आणि मग निवांत बसून राहा ऐकत. मग तो कोसळणारा पाऊस असो, काशिदचा किंवा पुळ्याचा समुद्र असो, jogfalls असो वा नायगरा असो. मागे राहुल बोसचा एक सिनेमा आला होता, "White Noise". सपाटून आपटला खरा पण आम्हा काही मोजक्या मंडळींना फार आवडला. त्यातल्या हिरोला, राहुल बोसला "white noise" ऐकायचं व्यसन. White noise म्हणजे TV वर मुंग्या येताना जो आवाज़ येतो ना तो. हे सगळे आवाज़ एका वेगळ्याच दुनियेत घेऊन जातात, तंद्री लावतात. लोक वेड्यात काढतात खरं पण काढूदेत.

जेव्हा जेव्हा मी भेटतो तेव्हा तेव्हा सांगतो त्याला, तुझ्यासारखं बनायचंय मला. कोणी असो, नसो, तू कसा तुझं काम करत राहतोस, कोणी काही म्हणो, तुला पक्कं माहितीये तुझ्या आयुष्याचं ध्येय, कर्तव्य. तुला पक्कं माहितीये तुला काय करायचंय. तू आपला किनाऱ्यावर आदळत राहतोस, आभाळातून कोसळत राहतोस किंवा मग स्वतःला ढकलून देतोस कड्यांवरून, तेसुद्धा स्वतःच्या शर्तिँवर, कोणत्याही बंधनात न अडकता, एकदम स्वछ्ंदपणे. मला तस्सच जगायचंय, अगदी तस्सच.